Raudri

அவள் ஆடுகிறாள். அன்னையாய் சகியாய் குருவாய். அவள் பாதம் இட்ட இடம் சுட்டும் மணலை நீறுபூசி தோற்றம் நீங்கி தேசம் செல்வம் பெயர்கள் துறந்து அற்று போகும் அற்றை நிலவாய் கொற்றவை அவள் பாதம் பணிய சின்ன முறுவலில் ஞானப் பேழை சன்ன பார்வையில் அம்ருதம் அடைந்து ஸ்தூல ஜென்மம் முழுதும் கடந்து மோன மொழியில் சாத்திரம் அறிந்து அவளில் கரைந்து அருகில் சமைந்து எழுத ஆயிரம் பாடல் சுரந்து மறைகள் உரைக்கும் உண்மை உணர்ந்து உருகி உறையும் உள்ளம் அழிந்து அவளின் மடியில் அவளின் மகளாய் உறங்கிப் போய் விடும் பெருவரம் கேட்டேன்.

Loving, nurturing, patient and tame. That is what a woman is perceived to be, expected to be. The face of the moon, to the world below, she is. But what of the other side?  Why is Gauri worshipped and Kali feared in many parts of the world? Why is mankind afraid of the wild, uncontainable form of the feminine? Why are the protective, sacrificial and persevering aspects of a woman highlighted and celebrated as against the downplay of her territorial, defensive and vengeful attributes of self-interest? When Gauri as a concept is conceivable and agreeable, man relents to fear and denial when confronted with the notion of Kali.  Gauri exists because Kali does. Mythology warrants that Gauri arose from Kali. Woman is by nature powerful, sovereign, independent and untamed. For she is nature personified. Nature does not perceive favourites. It protects and destroys simultaneously and nonchalantly, with an absolute sense of definiteness.  Nature sets...